ιδιόβουλος

-η, -ο

1. αυτός που έχει και ακολουθεί δική του βούληση, ο αυτόβουλος

2. αυτός που γίνεται με τη θέληση κάποιου, ο οικειοθελής, ο εκούσιος.

επίρρ...

ιδιοβούλως (Μ ἰδιοβούλως)

με τη θέληση κάποιου

μσν.

σύμφωνα με τις προσωπικές επιθυμίες κάποιου, όχι κατά το κοινοβιακό σύστημα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ιδιο-* + -βουλος (< βουλή < βούλομαι «θέλω»), πρβλ. ά-βουλος].